Çocukluğumdan beri muhtarın evi olarak tanıdığım mekan. Köyde başı sıkışanın gideceği ev Muhtarın evi idi.
Babam iki dönem 1. Aza olduğu için sık sık giderdik muhtarın evine. Ben muhtar olarak Ali Sevim abiyi tanıdım ondan önce babası da muhtarmış uzun yıllar muhtarlık yaptıkları için köyde bu eve muhtarların evi deniliyordu 1967 yılı köyde İlkokul açma çalışması var, Halil Sevim’in kullanmadığı ev tadilat yapılarak İlkokul olarak açılacak. Babam ile Muhtar Ali Sevim konuşuyor ben yanlarında dinliyorum ama okul açılacak diye bende sevinç değil de bir korku oluştu hiç unutmadığım andır.
Babam benim heyecanımı yatıştırmak için muhtarın evinin yanında Yamoğun Dükkanından defter kalem silgi aldı. Eve giderken açılacak okulun hemen üst tarafından geçtik baktım okul bahçesinde büyük çocuklar oynuyordu. Muhtemelen o çocuklar okul açılacak diye seviniyorlardır. Bir kaç gün sonra da önlüksüz olarak bende okula başladım.
Herkesin mutlaka bir anısı olan evin yıkıldığını görünce çocukluk anılarımı gözlerimde canlandırmaya çalıştım eski yıllara ait nostaljinin tatlı hüznüne daldım.
Eskiler bir şekilde yok oluyor köyün çehresi her kuşakla birlikte yenileniyor bu yüzden geçmişe özlem duyuyoruz.
Merhum muhtar Ali’nin oğlu Zeynel Sevim eski evi yıkarak mekana yeni ev yapmak için çalışmalara başlamış hayırlı olsun diyor kolaylıklar diliyorum. Artık bundan sonra muhtemelen muhtarların evi değil Zeynel’in evi diye anılacak.
